Saturday, October 15, 2011

16th October 2011

Takde pe yang dapat aku katakan untuk gambarkan betapa aku serabai sekarang. Pedulikan semuanya, aku rasa nak mati je sekarang. Ya Allah, masuk ni dah dekat 4 tahun aku berdoa pada Engkau, please, cabut la nyawa aku ni. Seriously aku dah hilang pedoman. Semua benda aku buat tak jadi. N bila aku start nak dekatkan diri pada Kau, baru ada niat, BAMM!!! On my face. Assignment yang aku penat2x buat dapat 0 markah. Alasan; Tak tulis nama lecturer, ada missing pages. Bila aku mengadu pada dia, kena perli balik. Pastu sume assignment aku pastu dapat separuh marks budak lain. Sedangkan sama je.!!! Dalam rasa bangang sangat tu, aku try la sabar skit. Ye la, aku dah banyak buat dosa pada Allah, mungkin aku kena relax skit. Aku pun gi collect lab report. BAMM!!! Kena lagi! Dapat 3 je over 10. Majority dapat 6. Patut aku dapat 5-6. Tapi sebab reference je ada silap, dia tolak separuh!! N reference yang dia maksudkan tu lab manual yang dia provide!! Argh, aku dah takde kuasa nak hidup!! So, aku doa habis air mata dah kuar, mintak tarik nyawa. Sikit pun Dia tak layan!! Nak tau kenapa? Aku dari dua tahun lepas dah usaha, makan mende manis giler. Kalau air tu aku buat dua sudu besar milo, 2 sudu besar gula, air separuh cawan. Tak bersukan, tak kuar rumah. Even aku tidur masa asar all the time. Still, aku sihat!!! Takde sakit pe, takde gemuk pe, slim je!! Argh!!! Ya Tuhan, Kau ni memang nak aku mati bunuh diri ke!!!? Please…. Aaaaa……… Nothing happen. Entah la, tak tau nak buat pe dah except doa mintak pendek nyawa n terus buat apa yang aku kena buat. That’s the only choice that orang cam aku ni ada. Jadi cam mayat hidup. To tell the truth, aku memang dah putus asa nikmat Tuhan, n aku tau tu mende yang amat le besar dosanya. But i’ll never be able to commit suicide. Kerja bodoh. Aku nak mati sebab nak lepas sume ni. Suicide lak menambahkan kecelakaan aku utk eternity. Bukan nak kata yang aku dapat jadi hepi pun kalau mati sekarang. Cuma, bila aku fikir masa depan nanti, ish aku memang tak mampu. Argh…… N just when i thought that i won’t be putting any of my depressing feeling here.. For summary, based on pe yang aku tulis kat sini, dah boleh agak camne gaya orang cam aku ni kan? Walau pun aku ni bleh la dkatakan failure of humanity, 2 bende yang aku takkan buat. Murtad n commit suicide. Sebab 2 mende ni takkan bagi aku apa2x faedah pun baik dunia or akhirat. So.. hm.. ni kira cam satu dakwah la. Adei, stress betol la, pe nak jadi dengan aku ni…

Saturday, October 8, 2011

8th October 2011

Memang takde hasil. Dah la sehari suntuk tak kuar rumah, study pun langsung tak. Kerja lagi la tak siap. Ni sume pasal anime and café world, best fren orang yang takde life cam aku.

Urgh, tambah lak dari 3 orang kawan serumah, tinggal 1 je. Yang lain ada keje. N memandangkan yang 1 ni sangat la tak best (mulut cam parit) maka lebih cam aku sorang je. Bajek cam mulut aku wangi sangat je kan, haha..

Since i’ve made this blog, i think that my life should be better. Before, aku rasa cam hidup ni takde makna je, but now, not quite as bad as i think. Maybe sebab bila aku buat blog ni, aku sentiasa cuba cari “highlight of the day” yang tak depressing sangat (again, tak depressing bagi aku ). After all, mana de orang yang sanggup buang masa nak baca kisah sedih orang je memanjang kan? I’m saying this coz i don’t.

So, back to the topic, 8th October 2011. Selama ni aku ingat yang teknologi hologram masih tahap cikai je. Rupa-rupanya dah sampai tahap awesome. Siap ada buat konsert untuk idol digital. Haha, salah satu idol digital yang famous sangat adalah Hatsune Miku. Comel…

Tengah aku dok kagum tengok rakaman konsert tu kat laptop, tetiba aku perasan ada mesej kat fb. “I’ve already found someone.”

Aku depressed. Tutup fb jap. Bukak balik. Check semula status. Memang ye.

N that’s it. Tamat cam tu je story aku dengan dia yang start dari form 5. Haa.. aku expect time camni ada la hujan turun ke, ribut ke, matching skit dengan mood ku yang tengah sayu ni. Suddenly, BAAAMMMMMM!!!!!

Aku lari ke luar rumah. Ada bunga api. BUNGA API!!? Lupa lak ada firework show malam ni kat Perth Royal Show yang dekat je dengan umah aku. Festival ni jalan seminggu n since aku dah gi minggu lepas, tak gi dah la.

Somehow, bila aku tengok fireworks tu, aku tak rasa serabut ke, apa ke. Gelak ada la. Ce bayangkan, dibuatnya aku tengok notification tu esok ke, next week ke? Tak ke stress. Tapi Allah bagitau aku hari ni. Haha, aku rasa cam Tuhan tengah sakat aku sekarang. Tengah bergurau dengan aku. Though memang tak layak aku rasa camtu kan, still aku rasa hepi gak.

Moral of the story, kalau tak nak emo, gi tengok bunga api. Dah, nak tengok Hatsune Miku balik =)

Wednesday, October 5, 2011

6th October 2011

Like before, nape la aku gi tido pas subuh? 2 kali dah terlepas kelas CHPR 2432. Esok, memang kena gi, takde maaaf dah. Nasib gak tak terlepas kelas tutorial. Kalu tak, sedey tol la. Semalam suntuk kot aku tak tido nak siapkan soalan yang dia bagi. Haru sungguh. Malam, sempat lagi tengok movie kat youtube. Tajuk: Jangan pandang belakang congkak 2. Untuk tontonan umum. Like hell it is. Risau tol aku tengok citer tu. Nak bagi bebudak tengok mende camtu? Rasa nak karate je sapa yang tulis skrip. Tapi aku tak tau karate. Ce bayangkan, storyline in overall basically comedy. But then there is this part where main protagonists (ada 2 dalam citer ni) learns on shamanism. Pakai baju tradisi siam. Siap ada tangkal kat tangan, puja semangat ni la tu la. Sekali bila halau hantu, “BISMILLAHIRRAHMANIRRAHIM!!!” Damn u!! Pe ni, bab agama jangan nak memain. Kalu orang beso buat perangai serabai, bebudak ikut la nanti. Kalau camni gayanye, buat je PG18 ke, apa ke.. Ni tidak, haish!! Tak cukup dengan tu, ada lak adegan watak pompuan pakai mandi berkemban la, kena skodeng la.. Dia buat nampak cam kelakar. Ish, aku kata terus terang ni, kalau aku la yang skodeng pompuan, takde nye aku dok pikir cam “Waaa, cantik nye body die, putihnya.. kalau dapat..” Yang aku pikir, ada tak orang keliling, nak terkam je ni. Still aku kena terima hakikat, the world is heading that way. Nak buat camne, aku pun tak tau. Banyak sangat dah sekarang. Isk, tapi kalau dah nama orang Islam tu, jangan la buat mende camni. Malu dowh bila tetiba Aussies kat Perth ni tanya, “What’s up with u muslims anyway? Looks all the same to us, non-Muslims” Aku jawab, “FB status.”

Tuesday, October 4, 2011

4th October 2011

Tidur lagi pas Subuh, ish!!! Aku skip satu hari kelas coz saja nak gi satu site visit. Cam ni, sebenarnya Skeith selalu je gi free site visit all around Perth organized by the uni. So, aku pun rasa curious la, apa yang best sangat. Tu yang sampai skip sume kelas tu. Pagi tu cam besa, aku malas nak masak. Amik indomi sebungkus (kat perth pun ada indomie, pergh..) pastu tambah telur, lada sulah n kicap. Baru nak makan, sekali… “Jom gi, dah lambat ni.” Spoil. Masa tu lah second time aku naik train, first time masa singgah kat Kl dulu. Bleh pulak aku lupa yang momentum train tu kuat gak masa nak start gerak. Tengah aku cari seat kosong, train gegar. Skit lagi nak terlentang. Minah salleh pakat stare je kat aku. Memang ayam tol, ish, aku cuai skit je pun. Tok sah la nak tenung cam aku ni criminal sangat. Sedey dowh. Rupa-rupanya site visit yang aku gi ni pasal public transport kat perth, specifically, transperth. Setengah hari amik masa, naik tercabut lutut aku. Mana taknya, setiap satu session, kena ikut coordinator naik train gi stesen yang berlainan. Memang hari ni hari yang aku rasa dah muak naik train diorang. Urgh. Nasib bek dia bagi pas percuma. Kalau kena bayar, memang konfem aku balik. Dalam kalut2x tu, aku sempat la nampak satu glimpse of life yang agak kelakar. Ada satu couple warga emas ni bawak cucu diorang jalan-jalan. Sweet sungguh, tersengih aku jap. Jalan punya jalan, sampai kat satu tangga yang agak tinggi la. Ada dalam tiga flight. Si husband naik dulu pimpin cucu n satu beg sandang. Yang wife dia dok kat bawah, heret cramster naik tangga pelan-pelan. Hahahaha!!! Memang tergelak sungguh aku masa tu tengok diorang. Ingat nak tolong. Tapi aku tengah dalam program so sorry ye auntie, takpe, kalau payah sangat tinggal je. Suruh si atuk tu gi beli baru, haha. Bila aku balik je, mi aku dh kembang. Keras. Kering. Kurang asam =)

Monday, October 3, 2011

3rd October 2011

Huh, memang happening. Lepas 1 minggu spring break, kena gi lecture balik. Adei, serabai tol rasanya but life must go on~
Life must go on pe nye, first lecture jam 9 pagi. Aku bangun kul 9.35. Argh, dah kata dah jangan tidur pas subuh, degil! Nak jugak tidur. Kumpul energy la, sejuk la, sekarang tengok! Miss satu lagi lecture. Ya Allah, bagi la aku peluang untuk menebus kesalahan aku ni.. Ya Allah, bagi la aku gi lecture Material Engineering tuh..
Aku gi bilik best fren aku. “Uit Skeith, kelas ko pukul berapa ha?”
“Kelas aku kul 9 tapi aku dah trlepas, ingat nak gi kul 1 pm, dia buat ulangan.”
Maka aku terduduk. Tu dia, dah nampak dah. Cahaya Ilahi. Waa.. thank you Allah, i love U!!!! Eh, trsilap lak, Alhamdulillah…
Aku pun gi la kelas pukul 1. Abis pukul 1.45. Eh, lapar lak. Jom Skeith, kita makan burger hari ni. Malas la nak masak. Mana nak tunggu daging defrost lagi, nak kena basuh beras lagi.. Ha, periuk nasi semalam pun tak basuh lagi! Ish, kerja berat tuh, kena osteoporosis aku kang!
Berjalan la aku gi kedai burger tuh. Tengah dok tunggu order, tetiba dapat call. Ish, pompuan lak! Apa mimpi dia nak call aku ni? Aku ada hutang ke?
“Zahid, ko katne ni? We have lab today, u know that?!”
Ah sudah.
Masya Allah, apa aku nak wat ni. Aku punya la lari cam tak cukup tanah. Bila Aussie ada je, aku elak, bila asian ada je, aku lompat. Bila aku ingat balik, memang serabai sungguh. Kenapa? Dah la sebelum ni assignment aku dapat 0. Bukan sebab tak buat, tapi sebab lupa tulis nama lecturer. Argh!!!!!!!
Mak, ni la bala nak sangat study kat negara orang. Dulu masa mak suruh study dalam, ayah suruh study luar, along ikut ayah. Isk.
Ayah, pasni along ikut mak.
Alaa.. aku lari dari tadi ni aku tau ke tempat lab ni? Mesej la budak pompuan tadi, harap dia balas. Please.. aku tau la aku ni sangat la tak best dengan budak pompuan tapi andainya ada kedit dalam henset tu, tolong la bazirkan skit lagi untuk aku ni. Send.
………………
Bzzz!!! Tu dia! Dah dapat reply!! Ok, bilik G50D. Kat mana ni? Aduu.. takpe la! Aku redah je la, guna instinct, sixth sense, mata ketiga, telepati, apa-apa je la..
And.. found it! Biar betol! Eh, betol la ni!!
In the end, aku dapat gak buat lab tu. Although kena first and last warning from the supervisor tuh, i’m still standing. Anyway, tu last lab session utk course yang aku amik sem ni, hahaha..
Tapi nape cam lupe something? Skeith!? Aduu, aku tinggal dia sengsorang tadi! Aduss, sorry my friend.
P/s: Ada orang follow la, ni yang rasa best ni =)

Saturday, October 1, 2011

2nd October 2011

Dalam kepala hotak aku yang tengah sunyi memalam coz study, aku tetiba je terasa nak sorang teman. Urgh, bestnya kalau ada girlfriend ke, bini ke. Yang betul2x loyal pada aku dan tak mungkin dapat jatuh ke tangan orang lain. Yang kasih sayang dia specific utk aku je. Hmm, aku tak teringin dah nak buat mende ngarut yang korang sume fikir tu. Just, kalau dapat dok sebelah2x sambil rasa tenang bawah sinaran bulan, dah cukup. Giler rasa sunyi sekarang. Tapi nak buat camne, aku Cuma bleh berangan je. Berangan yang aku ada teman hidup sejati. Yang tak kan marah dengan aku. Dan aku tak kan marah dengan dia. Seriously, masa camni aku rasa sunyi sangat.
Sebenarnya dok sorang ni tak de la best sangat. Kalau la aku tak camni, mesti aku ada ramai kawan sekarang. Alangkah hepinya.Tapi aku tak camtu. Aku bodoh, tak masuk diajar. Aku boleh buat buku yang beratus-ratus muka surat pasal kelemahan aku tapi kalau nak suruh aku bagi satu je kelebihan aku yang orang takde, satu kelebihan yang aku betul-betul bangga, memang nein.
Jadi aku Cuma bleh hidup sorang. Jelesnya aku dengan orang sekeliling aku yang dapat hepi je. Dengkinya aku. Aku dengki. Demi Allah yang aku jarang bersumpah atas nama-Nya, aku mmemang dengki. Dengki giler.
Just aku tak leh nak buat pe pun nak ubah sume ni. I’m the epitome of failure itself and i’m not proud of it at all. Pe pun, yang bleh aku buat skarang adalh limikan hubungan aku kepada seberapa sikit orang yang boleh. Agar hidup aku dapat aku jalani dengan lebih tenang walaupun untuk sehari lebih lama. Sekurang-kurangnya, aku boleh bayangkan yang hidup aku ni sangat hepi di duunia yang lain.
Not the hereafter of course, i have long give up for that. It just the world that i create in my mind. The world where i’m not the pathetic one, where everything seems good and peaceful.

Friday, September 30, 2011

1st October 2011

Aku mulakan pagi aku dengan tak semayang subuh, vacuum ruang tamu and lari dengan tak pakai kasut. Hahaha, aku ingat nak gelak je. Tapi the truth is aku sedih giler. Pagi tadi, batch pelajar Malaysia ada la datang ramai-ramai ke rumah ni. Tujuan nak sambut hari jadi kawan aku. And aku lari. Ikut tingkap. Dengan pintu berkunci. Argh, aku memang bodoh, tapi kalau bleh rewind balik masa, aku still akan lari. Cuma pintu tu je aku akan unlock.
Nape aku lari? Sebab orang yang disambut tu aku anggap sebagai best friend aku. Jadi kenapa aku lari? Hmm..
To tell the truth, aku tak nak ruin majlis diorang sume. Well, sehampeh-hampeh aku, ada satu bakat terpendam. Satu je, nak lebih buat pe. Bakat aku adalah berupaya untuk merosakkan mood tanpa perlu berusaha sikit pun. Urgh, nampaknya bakat suey aku ni dah berevolusi, aku takde pun diorang bleh hilang mood.
Sori la skeith, aku betul2x nak ko rasa hepi pagi tadi. Kalau aku tau camni jadinya, maybe aku lari masa subuh tadi. Still, aku tak leh nak bagitau ko pasal sume ni coz takde maknenye. Hopefully, ka tak rasa ralat sangat coz ni budak senyap la. Takde mende pun yang nak diralatkan. Lain la kalau orang len tu, memang la patut rasa depressed.
In the end, aku doa pada Allah, walaupun doa aku ni cam takde harga pun tapi mana la tau kalau tetiba hari ni Tuhan terasa cam nak makbulkan, agar ko hanya anggap aku cam kenalan biasa je and ko sebenarnya tak rasa ralat sangat pun aku takde tadi. Aku anggap nada sedih ko dalam phone tadi hanya utk amik ati aku je. Sayonara my best friend and goodbye.

P/s: Tetiba aku sedar betapa failure nya diri aku sebagai seorang human……

Wednesday, September 21, 2011

21 September 2011

Hari ni masa on the way balik dari lecture, aku ada la lu kat satu jalan ni. sambil dengar mp3, sambil menggigil. Sejuk woo.. aku ada bawak payung tapi payung tu menakutkan betul! Cam nak patah je, tapi baru beli. Alih-alih aku tak pakai pun. Sia-sia.
Jalan punya jalan, aku terperasan lak. Ramai rupanya yang pakai payung masa tu. Bukannya apa, orang Aussie ni masa musim sejuk dulu selamba je pakai short sleeve, masa musim panas pun sama gak. So, ingatkan musim hujan pun diorang pandang sebelah mata je la. Pakai gak payung rupanya. Takut demam kot, haha. Ok, tu tak lawak.
Jalan punya jalan, still tak sampai sampai. So pe lagi, mula la fikiran melayang. Dahsyat tol, dengan suasana emo je, nak buat lagu pun ok masa tu. Lagu masa mandi je of course. Cuma dalam pada tu, tetiba je aku nampak ada la sorang ni pakai payung jalan opposite direction dengan aku. Kecik je orangnya. Dah tu, pakai payung tutup muka lak tu.
Makin lama makin dekat, makin lama makin dekat. Ah sudah, dia ni nampak tak aku ni. Dah la jalan kecik, dia tibai dok tengah lak. Isk, lecak lak keliling. Please, tolong la ke tepi oi..
Dan.. aku sacrifice jugak akhirnya. Mata dia dok bawah payung, mana la nak nampak orang pathetic yang malas basuh kasut cam aku ni. But, look what we’ve got here! Tak ada lecak, hahaha, hepi bangat aku.
In conclusion, tanah kat Australia ni kira mesra kasut la. Orang Aussie kata “shoe friendly”. And semestinya aku melalut je, tu aku je yang reka.
Apa la mende best nak jadi esok? Mid Sem Test? TIDAK!!!

Ana Budak Senyap

Aaaahhhhhh… susahnya nak hidup dalam dunia ni. Kalau la ada satu dunia yang memang completely matching dengan aku kan best. A world that it sole purpose of existence is for me to live in it. Memang best..